Het geduld van een zeiler

Het is begin september, en we kijken terug op twee onverwachte maanden hier in Laboe. Wat een korte stop had moeten zijn, werd een noodzakelijke pauze. Het lokale Duits sijpelt zelfs al binnen op de boot.

Moin!

Gelukkig zijn de werkzaamheden aan de motor eindelijk afgerond! Het voelt als een enorme stap vooruit.

Oud eruit, nieuw erin

Wat echter wat meer voeten in de aarde heeft, is de ombouw van het uitlaatsysteem. Dat systeem, de ware veroorzaker van al onze ellende, vraagt iets meer geduld. De werf hier neemt haar vak gelukkig zeer serieus en installeert alleen onderdelen die aan alle voorschriften voldoen. Zoals het hoort natuurlijk, maar dat betekent wel dat we moeten wachten op de levering van specifieke onderdelen.

Zelf een beetje meewerken met de uitbouw

De nieuwe prognose is dat we eind volgende week weer het water op kunnen.

Om de wachttijd nuttig te besteden, hebben we een duiker gevraagd om de schroef te reinigen. Na twee maanden in het havenwater leek het ding meer op een onderwateroerwoud dan op een scheepsonderdeel. Dat komt de vaareigenschappen natuurlijk niet ten goede!

Ondertussen bereiden we ons ook voor op het nieuwe werkseizoen. Erna start in oktober weer en ik werk aan mijn eigen boek over mijn levensfilosofie. Daarover later meer, want dat verdient een eigen site.

Gelukkig zijn de afgelopen weken de weergoden ons gunstig gezind. Het is hier rustig en aangenaam. Dat maakt het wachten een stuk draaglijker. Zo hebben we genoeg tijd voor een aperitiefje op het dek, of bij onze favoriete plek, Slomo Beach.

wanneer gaan we?

De zeilplannen zijn even opgeschort, maar het avontuur gaat door, zij het in een ander tempo. Met het geduld van een zeiler wachten we op de dag dat we de trossen los kunnen gooien en Laboe achter ons laten. Het geduld van een zeiler, dat blijkt maar weer, is een onmisbare eigenschap.